Takvimlerde 28 Nisan-4 Mayıs arası ‘Kardeşlik Haftası’ olarak ilan edilmektedir.
Müminler ancak kardeştirler. Öyleyse kardeşlerinizin arasını düzeltin ve Allah’tan korkun ki rahmete eresiniz. (Hucurat Suresi.Ayet 10)
Kardeşler arasındaki küslüğü barışa çevirmek için gayret gösterilmesi gerektiğine işarette bulunan Resulullah (sas) Efendimiz, Ebu Eyyub el-Ensari’ye (ra), “Hem Allah’ın hem de Resulü’nün razı olacağı önemli bir iyilikten haber vereyim mi?” diye sormuş, ‘Ver ya Resulallah’ demesi üzerine de, ‘Birbirine kırılıp incinen kardeşlerin arasını bulup barıştırmaya çalışmak, hem Allah’ı hem de Resulü’nü razı eden iyiliklerin başında gelir’ buyurmuştur.
Müslümanlığımızın makbuliyet ve kemal derecesini gösreten önemli işaretlerden biri de, diğer müslüman kardeşlerimiz ile aramızdaki bağ değil midir? Mukaddes Kitabımız’da, Hz. Peygamber(sas) Efendimiz’in hadislerinde ve kâmil mürşidlerin sözlerinde bu konuya değinen uyarılar, İslâm’ın toplumsal cephesini ne ölçüde yaşadığımız konusunda kendimizi köklü bir sorgulamaya tabi tutmaya zorluyor bizi.
Kur’an’da Yüce Rabbimiz’in müminleri kardeş ilan eden beyanları ve Resul-i Ekrem (sas) Efendimiz’in, müslümanlar arasındaki ilişkiye taalluk eden herhangi bir konudan bahsederken mutlaka ‘kardeşiniz’ veya ‘kardeşleriniz’ ifadesini kullanmış olması, bu gerçeğin bir yansımasından başka birşey değildir.
Bu cümleden olarak Efendimiz(sas)’ın, “Ey Allah’ın kulları, kardeş olunuz!” hitabı hepimiz için doğrudan bir uyarı niteliğindedir. O ayrıca, müslümanları birbirlerine bağlılıkta bir binanın tuğlalarına benzetmiş, kişinin kendi nefsi için arzu ettiği şeyi müslüman kardeşi için de istemesinin imanın göstergesi olduğunu bildirmiş, kişinin müslüman kardeşine gıyabında ettiği duanın reddedilmeyeceğini ve her kim bir müslüman kardeşinin ihtiyacını giderirse Allahu Tealâ’nın da onun ihtiyacını gidereceğini haber vermiştir.
Asr-ı Saadet dediğimiz kutlu dönemde iki cihan güneşi Efendimiz (sas)’ın, “Nesillerin en hayırlısı benim dönemimde yaşayanlardır.” buyurarak övdüğü İslâm toplumuna bu karakterini veren en önemli hususlardan birisi, Kur’an ve Sünnet’e tam bir teslimiyetle aralarında oluşturdukları kardeşliktir hiç kuşkusuz.
Onlar ki, tarihin dönüm noktası olan Hicret olayında, kardeşlik ilişkisinin zirve örneklerini vererek, aralarında bütün mallarını kardeş payı yapacak derecede feragat duygusuna ve paylaşma hissine sahip kimselerdi.
Gelin hep birlikte Yermuk savaşından bir sahneyi seyredelim:
Hişam oğlu Haris, Ebu Cehil oğlu İkrime ve Ebu Rebia oğlu Ayyaş, Yermuk savaşında ağır yaralar almışlardır. Yerlerinden kıpırdayamayacak haldedirler. Ebu Sabit oğlu Habib, elinde bir su kırbasıyla yaralıların arasında dolaşmaktadır, belki su isteyen olur da, bu kızgın çöl sıcağında susuzluğuna derman olurum diye.
Uzaktan bir ses gelir. “Su, ne olur biraz su!” diye kısık sesle yardım isteyen kişi, Hişam oğlu Haris’tir. Habib hemen o tarafa doğru koşar ve kırbayı Haris’in dudaklarına götürür. Tam o esnada öteden bir ses duyulur: “Allah rızası için bir yudum su veren yok mu?” Sesi duyan Haris, son nefesini vermekte olduğu halde başını yana çevirerek kırbayı ağzına almayı reddeder ve Habib’e, kırbayı sesin sahibi olan İkrime’ye götürmesini söyler.
Bu defa Habib İkrime’nin bulunduğu yere koşar. İkrime tam suya kavuşmuşken yanıbaşındaki Ayyaş’ın sesi duyulur: “Su, bir yudum su!” Haris’in, İkrime’yi kendi nefsine tercih ettiği gibi, İkrime de Ayyaş’ı kendi nefsine tercih eder ve başıyla kırbayı Ayyaş’a götürmesini işaret eder.
Habib bu sefer de Ayyaş’a su yetiştirmek için koşar, ancak yanına vardığında Ayyaş, bir daha susamayacak şekilde şehadet şerbetini içmiştir bile.
“Bari İkrime’ye su vereyim” diye düşünerek çabucak onun yanına döner Habib. Ama o da son nefesini vermiştir. “Hiç olmazsa Haris’e yetişeyim” diye onun bulunduğu yere doğru hareketlenen Habib’in bu çabası da sonuçsuz kalacaktır. Çünkü o da şehitlik şerrbetinden kana kana içeli çok olmuştur…
İsterseniz gelin bir de o kutlu devirde bir bayram hazırlığını izleyelim birlikte:
Mübarek bir bayram arefesidir. Müslümanlardan birisinin, ev halkının bayram ihtiyaçlarını karşılayacak parası yoktur. Çocuğunu bitişikte oturan müslüman kardeşine göndererek bir miktar ödünç para ister. İstediği para gelir. Allah’a hamdederler ailece.
Tam o esnada kapı çalınır. Gelen, başka bir müslüman kardeşin çocuğudur. “Babamın selamı var” der çocuk, “varsa bir miktar ödünç para istedi.” Adam “belli ki hiç paraları yok” diyerek ağzını açmaya dahi fırsat bulamadığı para kesesini olduğu gibi çocuğa verir. Çocuk sevinç içinde para kesesiyle evin kapısından henüz girmiştir ki, bu defa da onların kapısı çalınır.
Bu kez gelen, diğer komşudur ve bayram için ödünç para istemektedir. Üçünçü kere el değiştiren para kesesini eline alan komşu bir de ne görsün, bu kese, az önce komşu çocuğuna kendisinin verdiği kese değil mi!Evet! Para kesesi birkaç el dolaştıktan sonra dönüp yine ilk sahibine gelmiştir. Durumu anlayan para sahibi, kesenin içindeki parayı komşularıyla paylaşır ve bayramın coşkusuna kardeşliğin ve paylaşmanın mutluluğunu da ekleyerek hep birlikte Allah’a hamdederler.
Onların müslümanlığı işte böyle bir kardeşlik bağı oluşturmuştu aralarında ve onlar bu sarsılmaz bağlılıkla tarihin müşahede ettiği en bahtiyar toplumu oluşturmuşlardı.
Onları insanî duyguların zirvesine yükselten İslâm’ın yüce mesajı aynen bugün bizim de elimizde olduğu halde, niçin yanı başımızdaki kardeşlerimizin haline bu kadar kayıtsısız?
İslâm’ın diriltici soluğunu ve fertleri birbirine kenetleyici ruhunu, kendi nefsimizin dışında başka insanlarda arayıp durduğumuz sürece ne öyle bir müslümanlığa, ne de öyle bir kardeşliğe ulaşmanın mümkün olmadığını ne zaman fark edeceğiz?
Eğer Ümmet olarak bugün başımız dertten kurtulmuyor ise aramızdaki kardeşlik hukukumuzun durumunu sorgulamalıyız. Efendimiz (sas) Hazretleri, “Müslüman kardeşine bir sene küs duran kişi, sanki sene boyunca kardeşinin kanını döken kimse gibi vebale girer.” ikazını da yapmıştır.
Tüm bu uyarılara rağmen yine de kardeşler arasında bir dargınlık ve kırgınlık bulunuyorsa bir an önce bu irtibat kopukluğunu tamir etmeye yönelmeli, aradaki küslüğü barışa ve kucaklaşmaya çevirmenin ihmal edilmez görevimiz olduğunun da farkında olmalı, her birimiz nefsimizi bu sonuçtan sorumlu tutmalıyız.
Tüm bu ikazlardan sonra Rabb’imizin uyarısını tekrar hatırlayalım, “Müminler ancak kardeştirler. Öyleyse kardeşlerinizin arasını düzeltin ve Allah’tan korkun ki rahmete eresiniz.” Hucurat Sûresi, ayet 10
“Ey iman edenler! Hepiniz toptan barışa girin de şeytanın peşine düşenlerden olmayın!” (Bakara-208)
İlk Yorumu Siz Yapın